يه مطلب ادبي كه امروز آپ كردم رو براتون كپي مي كنم ، اميدوارم از خوندنش لذت ببريد . يا حق

خسته بودم ، درمونده بودم ، يه گوشه اي از بيابون عشق نشسته

بودم دلم گرفته بود ، گريه کرده بودم ، زير سايه ي درختي خسته

خوابيده بودم خواب بدي ديده بودم ، پاشدم غوغا کردم ، داد زدم

هوار کردم ، خسته شدم نسشتم و دوباره گريه کردم ، يهو ديدم

بي خبرا دورم کردند ،

يكي گفت : طفلكي مجنونه .

يكي گفت : چرا اينقدر پريشونه .

يكي گفت : ولش كنيد خودش آروم مي گيره .

يكي گفت : نه گناه داره ، ممكنه از غصه بميره .

يكي گفت : ببريمش پيش طبيب ، شايد شفاشو بگيره .

يكي گفت : آره راست مي گي ، رنگشم پريد ه .

هر كسي يه چيزي مي گفت، هيچ كس از درد ِ دل من خبر نداشت و

چيزي نمي گفت ، تا كه شنيدم بين صداها يه پيري مي گفت : پاشو

جوون ، اينا فقط تب و تاب عاشقيه ، حالا كجاشو ديدي ، بايد هزاران

بار از غم يار بميري ، اگه مي خواهي يارت رو ببيني ، بايد گُر بگيري

بسوزي ، راهي كه اومدي ، بايد تا آخرش بري ، بعدش اومد جلو ، يه

دستي رو سرم كشيد و نوازشم كرد و يواشكي تو گوشم گفت : پاشو

عاشق ، مقصود تو مقصد منتظرته ، بدون اونم به فكرته ، جون ِ تازه

گرفتم ،ديگه جز يار هيچي نمي ديدم و هيچي نمي خواستم ،زودي راه

افتادم ، يار من كجايي ؟ اومدم.